Síðustu metrarnir í átakinu

Ég keypti mér bikiní í fyrradag.  Væri ekki í frásögur færandi nema fyrir þá sök að mér finnst það hreint niðurdrepandi að máta bikiní eða baðföt yfirleitt.  Veit líka að það á við um fleiri konur en mig.  En, ég ekki bara mátaði bikiní heldur keypti líka.  Og það sem meira er, ég var bara sæmilega sátt við það sem við blasti í baksýnisspeglinum.  Ég legg áherslu á lýsingarorðið "sæmilega" í þessu samhengi.  Bikiníkaupin eru að sumu leyti hugsuð sem hvatning til að taka betur á á síðustu metrunum.  Nú eru einungis tvær vikur eftir af átakinu og því er að duga eða drepast.  Ég ætla mér að geta sprangað um kinnroðalaust á þessu margumrædda bikiníi í fríinu mínu á Seychelles-eyjum í haust.

En auðvitað heldur átakið áfram í annarri mynd.  Ég tek þessum nýja lífsstíl fagnandi og það verður ekki aftur snúið.  Mér hefur ekki liðið betur líkamlega og andlega í fjöldamörg ár.  Ég hef lært að borða uppá nýtt (!) og velja mat sem gerir mér gott að innan sem utan.  Það sem mér finnst merkilegast er hversu hvítur sykur er mikill skaðvaldur og hve mikið ég hef innbyrt af honum í gegnum tíðina - sætabrauðssjúklingurinn ég.  Við það að útloka hann úr fæðinu ásamt hvítu hveiti, brauði og mjólkurvörum en borða í staðinn mikið af grænmeti, kjúklingi, feitum fiski að ógleymdum hrörfæja-, ólívu- og kókosolíu í talsverðu magni og stórum skömmtum af bætiefnum (vítamínum og steinefnum) þá er líðanin orðin eins og að framan er lýst á aðeins 8 vikum.